Şeytanın namazdaki hileleri ve vesveseleri

Şeytanın namazdaki hileleri ve vesveseleri sayfamızda, doğru yolda olan insanların en büyük düşmanı şeytanın namazı engelleme metotlarından bahsedeceğiz.

İnsanlar başka işlerini yaparken normal bir seyirde ilerler ama iş Namaz kılmaya gelince olmadık bir sürü şeyle karşılaşırlar. Allah(c.c)’a tam bir teslimiyet ve huşu içinde kılınması gereken namaz, o an kişinin aklına gelenlerle gerektiği gibi idame edilmez. Bazen de şeytan, namazı kıldırmamak için öyle oyunlar yapar ki, Müslüman’ın üzerine farz olan bu emirden insanları engeller.

Burada şeytanın namazda verdiği vesveseler de dahil kılmak isteyenleri engellemek için nasıl yollara başvurduğunu anlatmaya çalışacağız. Göreceksiniz ki o iblisin oyunları bitmez ve bizlere akla hayale gelmeyen tuzaklar kurar.

Şeytan sadece Namaz sırasında değil dünya hayatının her alanında insanlara çeşitli hileler uygular. Bizde bu yazıda şeytanın Namaz sırasındaki hilelerinden bahsedeceğiz. Anlayacağınız insan dünyada olduğu sürece her zaman onun tuzaklarıyla baş etmek zorundadır. İşte onlar:

Şeytanın namazı engelleme metodları ve namazda verdiği vesveseler

Şeytan, bir insan namaza hazırlık yaparken yada namaz kılarken bu durumdan o kişiyi vazgeçirmek için bir sürü metot dener. Bunlardan 8 tanesi vardır ki en önemlileridir ve işte o vesveselerden bahsedeceğiz. Sizin de başınıza bunlardan bir kaçı mutlaka gelmiştir.

Şeytan diyor ki:

• 1. Kul namaz kılmak isteyince, ona vesvese veririm. Henüz vakit var, meşgulsün, işini bitir, sonra kılarsın, derim.
• 2. Namazını geciktiremezsem, insan şeytanlarından birini yollarım ve namazını geciktiririm.
• 3. Onu da yapamazsam, o kula namazda musallat olurum. Sağa bak, sola bak derim. Bakınca da yüzünü okşar, alnından öperim. Sonra da namazın bozuldu diye vesvese verir namazdan çıkarırım.
• 4. Sağa sola baktıramazsam, yalnız başına namaz kıldığında yanına giderim. Çabuk kılmasını emrederim. Horozun yem yediği gibi çabukça kıldırırım.
• 5. Bunu da yaptıramazsam, cemaatle namaz kılarken, başına bir gem takarım ve başını imamdan önce secde ve rükûa götürürüm ve namazını bozarım. Allah ise böylelerini kıyamette eşek başlı olarak hasreder, diyor.
• 6. Bunu da yaptıramazsam, namazda parmaklarını çıtlatmasını emrederim. Böylece beni tespih eder.
• 7. Miskinlere, zavallılara giderim. Namazı bırakmalarını emrederim. Namaz size göre değil, siz rızkınıza bakın, işinizde çalışın derim.
• 8. Hastalara giderim. Hastaya zorluk yoktur, iyi olunca kılarsın derim. Hatta, hastayı isyan ettirir, küfre bile sokarım.

Şeytanın namazdaki hileleri

Bu başlığımızda şeytanın namaz kılana karşı yaptığı hileleri kendi ağzından söyledikleriyle aktaracağız. Ayrıca yine bu başlıkta onun sevdiği ve sevmediği şeyleri de öğrenmiş olacaksınız.

İbn-i Abbas (r.a.) Hazretleri’nden naklen, Muaz b. Cebel (r.a.) rivayet ediyor:

– Bir gün Resullullah (s.a.v.) ile beraberdik. Ensar’dan birinin evinde toplanmıştık. Tam bir cemaat olmuştuk. Sohbete dalmıştık. Bu arada, dışarıdan bir ses geldi:

– Ev sahibi, içerdekiler. Eve girmem için bana izin verir misiniz? Benim sizden bir dileğim var.

Bunun üzerine, herkes Resullullah (s.a.v.) Efendimizin yüzüne bakmaya başladı. Orda ve her zaman büyük oydu. İzin ondan çıkacaktı.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz, duruma vakıf oldu ve:

– Bu seslenen kimdir bilir misiniz?

Buyurdu. Biz hep birden şöyle dedik:

– En iyi bilen ALLAH(c.c) ve Resulüdür.

Bunun üzerine Resullullah (s.a.v.) Efendimiz:

– O, lain iblistir. ” Şeytandır.” Allah’ın (c.c) laneti onun üzerine olsun.

Buyurunca; hemen Hz. Ömer:

– Ya Resullullah (s.a.v), bana izin veriniz onu öldüreyim.

Dedi. Resullullah (s.a.v.) Efendimiz bu izni vermedi, şöyle buyurdu:

– Dur ya Ömer, bilmiyor musun ki; ona belli bir vakte kadar mühlet verilmiştir. Öldürmeyi bırak.

Sonra şöyle buyurdu:

– Kapıyı ona açın, gelsin. O buraya gelmek için emir almıştır. Diyeceklerini anlamaya çalışınız. Size anlatacaklarını iyi dinleyiniz.

Bundan sonrasını ondan dinleyelim; yani Ravi´den. Şöyle anlattı:

Kapıyı ona açtılar. İçeri girdi ve bize göründü. Birde baktık ki, şekli şu:

Bir ihtiyar. Şaşı. Aynı zamanda köse. Çenesinde altı veya yedi kadar kıl sallanıyor. At kılı gibi. Gözleri yukarı doğru açılmış. Kafası, büyük bir fil kafası gibi. Dudakları da, bir manda dudağına benziyordu.

Sonra, şöyle bir selam verdi:

Selam ya Muhammed; selam size ey cemaat-i Müslim’in.

Onun bu selamına Resullullah (s.a.v.) Efendimiz şu mukabelede bulundu:

– Selam Allah’ındır ya lain.

Sonra şöyle buyurdu:

– Bir iş için geldiğini duydum; nedir o iş?

Şeytan şöyle anlattı:

– Benim buraya gelişim kendi arzumla olmadı. Mecburen geldim.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz sordu;

– Nedir o mecburiyetin?

Şeytan anlattı:

– İzzet sahibi Rabbin katından bana bir melek geldi. Ve dedi ki; Allah-ü Taâlâ sana emir veriyor, Muhammed´e gideceksin. Ama düşük ve zelil bir halde. Tevazu ile. Ona gideceksin ve ademoğullarını nasıl kandırdığını anlatacaksın. Onları nasıl aldattığını söyleyeceksin bir bir ona. Sonra o sana ne sorarsa, doğrusunu diyeceksin. Sonra.

Allah-ü Teâlâ buyurdu ki:

– Söylediklerine bir yalan katarsan, doğruyu söylemezsen, seni kül ederim; rüzgara savurur. Düşmanlarının önünde, seni rüsva ederim.

– İşte böyle; ya Muhammed. O emir üzerine sana geldim.

– Arzu ettiğini bana sor. Şayet bana sorduklarına doğru cevap vermezsem; düşmanlarım benimle eğlenecek. Şu muhakkak ki, düşmanlarımın eğlencesi olmaktan daha zor bir şey yoktur.

Bundan sona Resullullah (s.a.v.) Efendimiz şöyle sordu:

– Madem ki, sözlerinde doğru olacaksın. O halde bana anlat: Halk arasında en çok sevmediğin kimdir?

Şeytan şu cevabı verdi:

– Sensin ya Muhammed. Allah’ın yarattıkları arasında senden daha çok sevmediğim kimse yoktur. Sonra senin gibi kim olabilir ki?

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz sordu:

– Benden sonra, en çok kimlere buğuzlusun ve sevmezsin?

Şeytan anlattı:

– Müttaki bir gence ki varlığını Allah yoluna vermiştir.

Bundan sonra, sual cevap aşağıdaki şekilde devam etti.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz sordu; şeytan anlattı:

– Sonra kimi sevmezsin?

– Kendisini sabırlı bildiğim, şüpheli işlerden sakınan alimi.

– Sonra?

– Temizlik işinde yıkadığı yerleri üç defa yıkamayı adet eden kimseyi.

– Sonra?

– Sabırlı olan bir fakiri ki; ihtiyacını kimseye anlatmaz. Halinden şikayet etmez.

– Peki, bu fakirin sabırlı olduğunu nerden bilirsin?

– Ya Muhammed, ihtiyacını kendi gibi birine açmaz. Her kim ihtiyacını kendi gibi birine üç gün üst üste anlatırsa, Allah onu sabredenlerden yazmaz. Sabırlı kimselerin işi buna benzemez. Hasılı, onun sabrını; o halinden, tavrından ve şikayet etmeyişinden anlarım.

– Sonra kim?

– Şükreden zengin.

– Peki, ama zenginin şükreden olduğunu nasıl anlarsın ?

– Onu görürsem ki, aldığını helal yoldan alıyor ve mahalline harcıyor. Bilirim ki; şükreden bir zengindir.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz bu defa mevzuu değiştirdi ve ona başka bir sual sordu:

– Peki, ümmetim namaza kalkınca , senin halin nice olur?

– Ya Muhammed, beni bir sıtma tutar. Titrerim.

– Neden böyle olursun; ya lain?

– Çünkü bir kul, Allah için secde edince bir derece yükselir.

– Peki ya oruç tuttukları zaman nasıl olursun?

– O zaman da bağlanırım. Taa, onlar iftar edinceye kadar.

– Peki ya hac yaptıkları zaman nasıl olursun?

– O zaman da çıldırırım.

– Peki ya Kur´an okudukları zaman nasıl olursun?

– O zaman da eririm. Tıpkı ateşte eriyen bir kurşun gibi eririm.

– Peki ya sadaka verdikleri zaman halin nasıldır?

– Ha işte. o zaman halim pek yaman olur. Sanki sadaka veren, bir testere alır eline ve beni ikiye böler.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz sebebini sordu:

– Neden öyle testere ile ikiye biçilirsin, ya Ebamürre?

Bunun üzerine iblis:

– Onu da anlatayım dedikten sonra anlatmaya başladı:

– Çünkü sadakada dört güzellik vardır. Şöyle ki;

• 1 – Allah-ü Teala, sadaka verenin malına bereket ihsan eyler.
• 2 – O sadaka veren kimseyi halkına sevdirir.
• 3 – Allah-ü Teala, onun verdiği sadakayı, cehennemle arasında bir perde yapar.
• 4 – Allah-ü Teala, belayı sıkıntıyı ve ahları ondan defeder.

Bundan sonra Resullullah (s.a.v.) Efendimiz ashabı hakkında bazı sorular sordu:

– Ebubekir için ne dersin?

İblis ise şu cevabı verdi:

– O bana cahiliyet devrinde bile itaat etmedi. İslam’a girdikten sonra nasıl bana itaat eder?

– Peki, Ömer b. Hattab için ne dersin?

İblis ona da şu cevabı verdi:

Allah´a yemin ederim ki; her gördüğüm yerde ondan kaçarım.

Peki, Osman b. Affan için ne dersin?

Ondan utanırım. Hem de çok. Nasıl ki, Rahman´ın melekleri de ondan utanırlar.

Peki, Ali b. Ebutalib için ne dersin?

İblis onun için de şöyle dedi:

Ah onun elinden bir kurtulsam. O, kendi başına kalsa, ben kendi başıma kalsam. O beni bıraksa, ben de onu bıraksam. Ben onu bırakırım; ama o beni bırakmaz.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz, yukarıdaki soruları sorduktan ve şeytanın verdiği cevaplar kısmen bittikten sonra, şöyle buyurdu:

– Ümmetime saadet ihsan eden; seni taa, belli bir vakte kadar şaki kılan Allah’a hamd olsun.

Resullullah (s.a.v.) Efendimizin o cümlesini duyan lain iblis şöyle dedi:

– Heyhat, heyhat. Ümmetin saadeti nerede? Ben, o belli vakte kadar diri kaldıkça, sen ümmetin için nasıl ferah duyarsın? Ben, onların kan mecralarına girerim. Etlerine karışırım. Ama onlar, benim bu halimi göremez ve bilemezler. Beni yaradan ve baas gününe kadar bana mühlet veren Allah´a yemin ederim ki; Onların tümünü azdırırım. Cahillerini ve alimlerini. Ümmilerini ve okumuşlarını. Facirlerini ve abidlerini. Hasılı, bunların hiçbiri elimden kurtulamaz. Fakat, Allah´ın halis kullarını, evet, bunları azdıramam.

Bunun üzerine Resullullah (s.a.v.) Efendimiz sordu:

– Sana göre ihlas sahibi olan muhlis kullar kimlerdir?

Bu suale İblis şu cevabı verdi:

– Bilmez misin ya Muhammed bir kimse ki, dirhemini ve dinarını sever. O , Allah için bir ihlasa sahip değildir. Bir kimseyi görürsem ki; dirhemini dinarını sevmez; övülmekten, methedilmekten hoşlanmaz. Bilirim ki o, ihlâs sahibidir. Hemen onu bırakır kaçarım. Bir kul malı ve övülmeyi sevdiği sürece, kalbi de dünya arzularına bağlı kaldığı müddetçe o, size vasfını yaptığım kimseler arasında bana en çok itaat edendir. Bilmez misin ki; mal sevgisi, büyük günahların en büyüğüdür. Bilmez misin ki ya Muhammed, baş olma sevgisi yine büyük günahların en büyükleri arasındadır.

İblis anlatmaya devam etti:

– Ya Muhammed, bilmez misin? Benim yetmiş bin tane çocuğum var. Bunların her birini bir başka yere tayin etmişimdir. Sonra, o her çocuğumla birlikte yine yetmiş bin tane şeytan vardır.

– Onların bir kısmını ulemaya gönderdim.

– Bir kısmını gençlere yolladım.

– Bir kısmını da, meşayihe saldım.

– Bir kısmını da ihtiyar kadınlara musallat ettim.

– Gençlere gelince, aramızda hiçbir anlaşmazlık yoktur. Onlarla gayet iyi geçiniriz.

– Çocuklara gelince, onlarla da bizimkiler istedikleri gibi birlikte oynarlar.

– Bizimkilerin bir kısmını da abidlerin başına dert ettim. Bir kısmını da zahidlerin.

– Onlar bunların yanına girer; halden hale sokarlar. Bir tepeden öbürüne, hep dolaştırıp dururlar. Öyle bir hal alırlar ki; başlarlar, sebeplerden herhangi birine sövmeye.

– İşte, böylece onlardan ihlası alırım. Onlar bu halleri ile yaptıkları ibadeti, ihlassız yaparlar gayrı. Ama bu hallerin farkında olmazlar.

İblis, bundan sonra, aldattığı bir rahibin hikayesini anlatmaya geçti. Ve şöyle dedi:

– Bilmez misin ya Muhammed, Rahip Basisa tam yetmiş yıl ihlas ile Allah´a ibadet etti. Bu ibadetleri sonucunda ona öyle bir hal ihsan edilmişti ki, her dua ettiği hasta, duası ve bereketi ile şifa buluyordu. Onun peşine takıldım. Zina etti. Katil oldu. Sonunda da küfre girdi.

Bu o kimsedir ki; Allah-ü Teala aziz kitabında, onu şöyle anlatır:

” … Şeytan hali gibidir ki; o insana: “Kafir ol” dedi. Vaktaki o kafir oldu.”

Bu defa ona şöyle dedi: ” Ben senden uzağım. Ben alemlerin Rabbi olan Allah’tan korkarım. ” (59/16)

İblis bundan sonra bazı kötü huylar üzerinde durdu. Ve onların her birinden nasıl istifade ettiğini anlattı:

– Bilmez misin ya Muhammed, yalan bendendir ve ilk yalan söyleyen de benim. Her kim yalan söylerse, o benim dostumdur. Her kim yalan yere yemin ederse, o da benim sevgilimdir. Bilmez misin ya Muhammed, ben Adem´e ve Havva´ya yalan yere Allah adına and içtim.

” Muhakkak ben size nasihat ediyorum. ” (7/16) dedim.

Bunu yaparım; çünkü yalan yere yemin gönlümün eğlencesidir.

– Gıybet ve koğuculuğa gelince. Onlar da benim meyvelerimdir ve şenliğimdir.

– Her kim talak üzerine yemin ederse, günahkâr olacağından endişe edilir. İsterse bir defa olsun, isterse doğru şey üzerine olsun. Her kim talakı ağzına alırsa, ta hakikati belli oluncaya kadar karısı ona haram olur. Onların bu halleri ile kıyamete kadar meydana getirecekleri çocukları hep zina çocuğu olur. Ağza alınan o talak kelimesi yüzünden hepsi cehenneme girer.

– Ya Muhammed, namazı an be an tehir edilince onu da anlatayım. O her ne zaman ki, namaza kalkmak ister; tutarım, ona vesvese veririm. Derim ki: “Henüz vakti var. Sen de meşgulsün. Hele şimdilik işine bak. Sonra kılarsın.”

– Böylece o, vaktinin dışında namazını kılar. Ve bu sebepten onun kıldığı namaz yüzüne atılır.

– Şayet o kimse beni mağlup ederse, ona insan şeytanlarından birini yollarım. Böylece onu vaktinde namaz kılmaktan alıkoyar. O, bunda da beni mağlup ederse, bu sefer onun hesabını namazında görmeye bakarım. O namazın içinde iken;

– “Sağa bak, sola bak” derim. O da bakar. O ki böyle yaptı. Yüzünü okşar alnından öperim. Bundan sonra ona:

– “Sen ebedi yaramaz bir iş yaptın.” derim ve böylece onun huzurunu bozarım.

– Sen de bilirsin ki ya Muahammed, her kim namazda, sağa ve sola çokça bakarsa, Allah onun namazını kabul etmez. Bunda da ona mağlup olursam, yalnız başına namaz kıldığında yanına giderim. Ve ona; çabuk çabuk kılmasını emrederim. O da, başlar; namazını çabuk çabuk kılmaya. Tıpkı horozun, gagası ile yerden bir şeyler topladığı gibi.

– Bu işi yaptırmakta da ona başarı kazanamazsam bu sefer, cemaatle namaz kılarken onun yanına varırım. Orada başına bir gem takarım. Başını imamdan evvel secdeden ve rükûdan kaldırırım. İmamdan evvel de secde ve rüku yaptırırım. İşte o böyle yaptığı için, kıyamet günü, Allah onun başını eşek başına çevirir.

– O kimse bunda da beni yener ise, bu defa, ona namazda parmaklarını çıtlatmasını emrederim. Böylece o beni tespih edenlerden olur. Ama bu işi ona namaz içinde yaptırmaya muvaffak olursam.

– Bunda da mağlup olursam, bu sefer ona tekrar giderim. Namaz içinde iken burnuna üflerim. Ben üfleyince, o esnemeye başlar. Şayet o, bu esneme esnasında elini ağzına kapamazsa, onun içine küçük bir şeytan girer. Dünya hırsını ve dünyevi bağlarını çoğaltır. İşte, bundan sonra o kimse, hep bize itaat eder, sözümüzü dinler, dediklerimizi yapar.

Şeytan bundan sonra konuşmasına devam etti:

– Sen ümmetin hangi saadetinden ferah duyarsın ki? Ben onlara ne tuzaklar kurarım, ne tuzaklar. Miskinlerine, çaresizlerine ve zavallılarına giderim. Namazı bırakmalarını emrederim. Ve onlara derim ki:

“Namaz size göre değil. O, Allah’ın afiyet ihsan ettiği ve bolluk verdiği kimseler içindir.”

Sonra hastalara giderim:

– “Namaz kılmayı bırak” derim, çünkü Allah-ü Teala: “hastalara zorluk yok.” (24/61) buyurdu. İyi olduğun zaman kılarsın “. Ve böylece o namazını bırakır. Hatta küfre de gidebilir. Şayet o, hastalığında namazı terk ederek ölüp giderse, Allah’ın huzuruna çıkarken, Allah-ü Teala´yı öfkeli bulur.

Sonra şöyle dedi:

– Ya Muhammed, eğer bu sözlerime yalan kattımsa, beni akrep soksun.

– Eğer yalan varsa Allah´tan dile beni kül eylesin.

İblis bundan sonra konuşmalarına devam etti ve şöyle dedi:

– Ya Muhammed, sen ümmetin için ferah mı duyuyorsun? Halbuki ben onların altı da birini dininden çıkardım.

Bundan sonra Resullullah (s.a.v.) Efendimiz ona, yani İblise aşağıdaki şekilde kısa kısa bazı sorular sordu. O da bunlara cevap verdi:

– Ya lain, senin oturma arkadaşın kim?

– Faiz yiyen.

– Dostun kim?

– Zina eden.

– Yatak arkadaşın kim?

– Sarhoş

– Misafirin kim?

– Hırsız.

– Elçin kim?

– Sihirbazlar.

– Gözünün nuru nedir?

– Karı boşamak.

– Sevgilin kim?

– Cuma namazını bırakanlar.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz bu defa başka bir mevzua geçti ve şöyle sordu:

– Ya lain, senin kalbini ne yıkar?

– Allah yolunda cihada koşan atların kişnemesi.

– Peki, senin cismini ne eritir?

– Tövbe edenlerin tövbesi.

– Peki , ciğerini ne parçalar, ne çürütür?

– Gece ve gündüz, Allah’a yapılan bol bol istiğfar.

– Peki yüzünü ne buruşturur?

– Gizli sadaka.

– Peki gözlerini kör eden nedir?

– Gece namazı.

– Peki , başını eğdiren nedir?

– Çokça kılınan cemaatle namaz.

Resullullah (s.a..v) Efendimiz tekrar bir başka mevzua geçti ve şöyle sordu:

– Sana göre insanların en saadetlisi kimdir?

– Namazını, bilerek kasten bırakanlar.

– Peki, insanların en şakisi kimdir?

– Cimriler

– Peki, seni işinden ne alıkoyar?

– Ulema meclisleri.

– Peki, yemeğini nasıl yersin?

– Sol elimle parmaklarımın ucu ile.

– Peki, sam yeli estiği zaman ve ortalığı sıcaklık bastığı zaman çocuklarını nerede gölgelendirirsin?

– İnsanların tırnaklarının arasında.

Resullullah (s.a.v.) Efendimiz bundan sonra, bir başka bir mevzuu sordu. İblis de cevap verdi.

– Rabbinden neler talep ettin?

– On şey talep ettim.

– Nedir onlar ya lain?

– Şunlardır:

– Allah’tan diledim ki, beni ademoğullarının malına ve evladına ortak ede. Bu ortaklık talebimi yerine getirdi. Ki bu: ” Onlara ortak ol. Mallarına ve çocuklarına. Onlara vaat et. Halbuki şeytan onlara gurur vaat eder.” (17/64) Ayet-i Celilesi ile sabittir.

– Her besmelesiz kesilen hayvan etinden yerim, faiz ve haram karışan yemeklerden yerim. Şeytandan Allah´a sığınılmayan malın da ortağıyım.

– Cinsi münasebet anında, Allah´a şeytandan sığınmayan kimse ile birlikte hanımı ile birleşirim. Ve o her birleşmeden hasıl olan çocuk, bize itaat eder. Sözümüzü dinler.

– Her kim hayvana binerken, helal yola gitmeyi değil de, aksini isteyerek binerse, bende onunla beraber binerim. Yol arkadaşı ve binek arkadaşı olurum. Bu da Ayet-i Kerime ile sabittir; ” Onlar üzerine süvarilerinle , piyadelerinle yaygara çıkartr30; ” (17/64)

– Allah-ü Teala’dan diledim ki: Bana bir ev vere. Bu dilediğim üzerine hamamları bana ev olarak verdi.

– Diledim ki bana bir mescit vere. Pazar yerlerini bana mescit yaptı.

– Benim için bir okuma kitabı vermesini istedim. Şiirleri bana okuma kitabı olarak verdi.

– İstedim ki; bir ezan vere, Mezmurları verdi.

– Diledim ki; bana bir yatak arkadaşı vere. Sarhoşları verdi.

– Diledim ki; bana yardımcılar vere. Bunun içinde kaderiye mensuplarını verdi.

– İstedim ki; bana kardeşler vere. Mallarını boş yere israf edenleri verdi. Bir de masiyet yoluna para harcayanları. Bunlar da şu Ayet-i Kerime ile sabittir: “O kimseler ki; mallarını boş yere harcarlar. Onlar şeytanın kardeşleri olmuşlardır.” (17/27)

Bir ara Resullullah (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurdu:

– Eğer söylediklerini, Allah’ın kitabındaki ayetlerle ispat etmeseydin, seni tasdik etmezdim.

Bundan sonra İblis devam etti:

– Ya Muhammed, Allah´tan diledim ki; ademoğullarını ben göreyim; ama onlar beni göremeyeler. Bu dileğimi de yerine getirdi.

– Diledim ki; Ademoğullarının kan mecralarını bana yol yapa; bu da oldu. Böylece ben, onlar arasında akıp giderim. Gezerim. Hem de nasıl istersem.

Bütün bu isteklerimi verdi.

– Hepsi sana verildi, buyurdu Hz. Muhammed (s.a.v).

– Ve ben bu hallerimle iftihar ederim. Sonra şunu da ekleyeyim ki; benimle beraber olanlar, seninle beraber olanlardan daha çoktur. İşte, böylece kıyamete kadar, ademoğullarının ekserisi benimle beraber olurlar.

Bundan sonrasını İblis şöyle anlattı:

– Benim bir oğlum vardır. Adı, Ateme´dir. Bir kul, yatsı namazını kılmadan uyursa gider; onun kulağına bevl eder. Eğer böyle olmasaydı; imkan yok, insanlar namazlarını eda etmeden uyuyamazlardı.

– Benim bir oğlum daha vardır ki; onun adı da Mütekazi´dir. Bunun vazifesi de; yapılan gizli amelleri yaymaya çalışmaktır. Mesela bir kul, gizli bir taat işlerse ve bu yaptığını da gizlemeye çalışırsa Mütekazi onu dürter. En sonunda o gizli amelin yayılmasına ve açığa çıkarmaya muvaffak olur. Böylece; Allah-ü Teala onun yüz sevabından doksan dokuzunu imha eder. Çünkü bir kulun yaptığı gizli bir amel için tam yüz sevap verilir.

– Sonra, benim bir oğlum daha vardır. Onun adı da Kühayl´dir. Bunun işi de, insanların gözlerini sürmelemektir. Bilhassa, ulema meclisinde ve hatip hutbe okurken. Bu sürme onların gözüne çekildi mi, uyuklamaya başlarlar. Ulemanın sözlerini işitmezler. Böylece hiç sevap alamazlar.

Bundan sonra İblis şöyle anlattı:

– Hangi kadın olursa olsun. Onun kalktığı yere şeytan oturur. Sonra kadının kucağında mutlaka bir şeytan durur. Ve onu, bakanlara güzel gösterir. Sonra o kadına bazı emirler verir.

Mesela:

“Elini kolunu dışarı çıkar, göster.” der.

– O da bu emri tutar. Elini kolunu açar, gösterir. Bundan sonra, o kadının haya perdesini tırnakları ile yırtar.

İblis bundan sonra Resullullah (s.a.v.) Efendimiz´e kendi durumunu anlatmaya başladı:

– Ya Muhammed, bir insanı delalete sürüklemek için elimde bir imkan yoktur. Ben ancak vesvese veririm. Ve bir şeyi güzel gösteririm. O kadar. Eğer delalete sürüklemek elimde olsaydı, yeryüzünde;

– “İlah yoktur sadece Allah vardır ve Muhammed Allah´ın resulüdür.” diyen herkesi, oruç tutanı ve namaz kılanı hiç bırakmazdım. Hepsini delalete düşürürdüm. Nasıl ki senin elinde de, hidayet nevinden bir şey yoktur. Sen ancak Allah’ın Resulüsün. Ve tebliğe memursun. Şayet hidayet elinde olsaydı, yeryüzünde tek kafir bırakmazdın. Sen Allah´ın halkı üzerinde bir hüccetsin. Ben de, kendisi için ezelde şekavet yazılan kimselere sebebim. Said olan kimse, ta, ana karnında iken Said’dir. Şaki olan da, yine ana karnında iken şakidir. Saadet ehli kılan da Allah, şekavet ehli kılan da Allah.

Bundan sonra Resullullah (s.a.v.) Efendimiz şu iki Ayet-i Kerimeyi okudu:

“Bunlar, ta sonuna kadar böyle değişik şekilde devam edecek. Ancak Rabb´ın esirgedikleri hariç.” (11/118-119)

“Allah’ın emri behemehal yerini bulan bir kaderdir.” (33/38)

Bundan sonra Resullullah (s.a.v.) Efendimiz, İblise şöyle buyurdu:

– Ya Ebamürre, acaba senin bir tövbe etmen ve Allah´a dönmen mümkün değil mi? Cennete girmene kefil olurum.

Bunun üzerine İblis şöyle dedi :

– Ya Resullullah, iş verilen hükme göre oldu. Karar yazan kalem de kurudu. Kıyamete kadar olacak işler olacaktır. Seni Peygamberlerin Efendisi kılan, cennetin ehlinin hatibi eyleyen ve seni halkı içinden seçen ve halkı arasında bir gözde yapan; beni de şakilerin efendisi kılan ve cehennem ehlinin hatibi eyleyen Allah´tır. Ve O, bütün eksik sıfatlardan münezzehtir.

Ve İblis cümlelerini şöyle tamamladı:

– İşte bu söylediklerim sana son sözümdür. Ve bütün söylediklerimi de doğru dedim.

Kaynak: Seceret’ül Kevn – Muhyiddin-i Arabi (k.s.)