Güneşe Kulum Ben Şiiri

Mevlana Celaleddin Rumi, sadece aşk şiirleriyle değil, aynı zamanda derin felsefi düşüncelerini yansıtan şiirleriyle de tanınır. “Güneşe Kulum Ben” şiiri, Mevlana’nın iç dünyasındaki mücadeleleri ve aydınlanma arayışını en güzel şekilde ifade ettiği eserlerinden biridir. Bu şiirde, Mevlana kendini güneşe benzeterek, karanlıklara karşı duruşunu ve içsel aydınlığını vurguluyor. Şiirin her dizesinde hissedilen içsel mücadele, okuyucuyu da kendi iç dünyasına dönmeye davet ediyor. İşte “Güneşe Kulum Ben” şiiri sözleri:

Güneşe Kulum Ben

Mademki ben güneşe kulum,
güneşten söz açmalıyım size.
Mademki gece değilim ben,
mademki karanlığa tapmıyorum,
düşten dem vurmak nafile.

Mademki tıpkı güneşe benziyorum,
elimi eteğimi çekmeliyim üzerinden
ferah, mâmur olan yerin.
Mademki tıpkı güneşe benziyorum,
doğmalıyım ortasında harabelerin.

Gerçi bugün bir kuru elmayım,
ama değerim ağacımdan çok.
Gerçi sarhoşum, yıkılmışım ama
doğru lâf etmedeyim,
erkekçe konuşmadayım.

Benim gönlümün kokusu
yöresindeki topraktan gelir.
Ben o topraktan utanırım da
nedense bir tek söz söyleyemem
suya dair.

Güzel yüzünden kaldır perdeni,
böyle konuşmayı yakıştırma bana.
Taş gibi kaskatıysa senin kalbin,
bak benim kalbim yanmış, ateş haline gelmiş.
Bir iyilik eder, şişeyi alırsan eline,
bir de bakacaksın ki kadehle şarap bende dile gelmiş.

Mevlana Celaleddin Rumi

Ayrıca bkz. Mevlana şiirleri.

Evet sıra sizde: Sizde buradakilerden farklı ve yeni Mevlana ile ilgili şiirinizi yazmak için aşağıdaki yorum bölümünü kullanabilirsiniz. Ya da buradan şiir kategorimize dönerek diğer şiirleri okuyabilirsiniz.