Misakimilli Sokagi No.37 Şiiri Ziya Osman Saba
Ziya Osman Saba Misakimilli Sokagi No.37 şiiri bu yazımızda sizlerle olacaktır arkadaşlar. Buyurun Ziya Osman Saba Misakimilli Sokagi No.37 şiiri
Misakimilli Sokagi No.37
Ah, şimdi hatiralar mahallesinde
Misakimilli sokak No.37
Orasi bütün evler, bütün ömür içinde,
Mesut oldugumuz evdi.
Talihin bir gün karşimiza çikardigi.
Elele döşedigimiz bir çift küçük odasi.
Ne diyeyim bilmem ki:
Gönül sarayi, aşk yuvasi…
Akşamlar iner “kaymak yogurt”çularla
Kaldirimlar benim için gölgelenirdi.
Saatler ilerler bozacilarla,
Derken bir komşu seslenirdi.
Pencerelerimizden biri komşu arsaya bakar,
Ötekinin önünde bir havagazi feneri;
Rüzgarla açilip kapanirdi işigi,
Geceleri…
O geceler, dogan günler orada,
Kaderlerin en güzelini ördü.
Misakimilli sokagi No.37,
Çocugum orada dünyayi gördü.
Misakimilli sokagi! Senin
Esen rüzgar, yagan karini sevdim.
Camin önüne her oturuşta seyrettigim,
Arnavut kaldirimlarini sevdim.
Bir çocukluk oyunu mu oynadik orada?
Sen gelin olmuştun, ben güvey.
Sen öyle güzel; ben daha genç,
Yepyeni, taptazeydi her şey.
Ne zaman o sokaga yolum düşse şimdi,
Ayaklarim geri geri gider.
Evler cansizdir elbet, insanlar vefasiz,
Komşumuz başkalarina komşuluk eder.
Yabanci perdeler aşilmiş penceresi,
Bir vakitler içinde çocugumun oturdügu.
-Yeni kiracilar evlatsiz besbelli-
Simdi birkaç saksinin durdugu.
Söz birligi etmiş şimdi saksilar, perdeler,
Elektrik lambasiyla degiştirilen fener.
O sokaga ne zaman yolum düşse, bir ses:
Günler gecti, gecti, gecti… xder.
