Bu yazımızda, Ziya Osman Saba tarafından yazılmış olan Sebil ve Güvercinler şiirini okuyacaksınız. Ziya Osman Saba, Sebil ve Güvercinler şiirinde suyun hayat veren gücünü, merhamet ve şefkat duygularını, doğayla barışık bir yaşam özlemini ve yaşamın geçiciliğini, duygusal ve hüzünlü bir anlatımla işler. Aşağıda susuzluktan bitkin düşmüş bir güvercin sürüsünün sebile konarak su içmesini anlatan Sebil ve Güvercinler şiirini okuyacaksınız.
İşte Ziya Osman Saba Sebil ve Güvercinler şiiri:
Çözülen bir demetten indiler birer birer,
Bırak, yorgun başları bu taşlarda uyusun.
Tutuşmuş ruhlarına bir damla gözyaşı sun,
Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler…
Nihayetsiz çöllerin üstünden hep beraber
Geçerken bulmadılar ne bir ot ne bir yosun,
Ürkmeden su içsinler yavaşça, susun, susun!
Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler…
En son şarkılarını dağıtarak rüzgâra,
Beyaz boyunlarını uzattılar taslara…
Bir damla suya hasret gideceklermiş meğer.
Şimdi bomboş sebilden selviler bir şey sorar,
Hatırlatır uzayan dem çekişleri rüzgâr
Mermer basamaklarda uçuşur beyaz tüyler.
